“ระวังไว้เถอะ
เลย์เอาจริงเมื่อไหร่แล้วจะคลั่ง” คนถูกฉกฉวยริมฝีปากปั้นยิ้มหวานยั่วอีกฝ่ายให้ใจหวั่นไหวเล่น
รู้จักจางอี้ชิงน้อยไปเสียแล้วที่รัก...
“อะไรที่บอกว่าเลย์เอาจริงล่ะ
หื้ม?” แกล้งถามยียวนอย่างรอลุ้นการเอาคืนจากคนรัก
“ก็แค่อะไรเล็กๆน้อยๆที่คุณไม่ได้ลิ้มรสมานานน่ะครับ”
ตอบกลับวาดยิ้มหวาน มือบางถือเนคไทด์สีเข้มซึ่งเจ้าของก็ไม่รู้ตัวว่าถูกปลดถอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่
สายผ้าประดับเชิ้ตในเวลานี้ถูกคาดปิดม่านตาของเจ้าของโดยฝีมือจางอี้ชิง
นิ้วเรียวไล่จากปมเนคไทด์หลังศีรษะมาจนถึงสันจมูกแล้วเลื่อนลงไปจรดริมฝีปากอุ่น
“อย่าแก้มัดจนกว่าผมจะอนุญาตนะครับที่รัก”
กระซิบสั่งเสียงหวานพร่าข้างๆหูแล้วเลื่อนปลายจมูกมาคลอเคลียแก้ม
“..อ...อือออ”
เสียงครางพึงพอใจจากร่างสูงเมื่อมือนุ่มลากผ่านเชิ้ตขาวลงมาลูบไล้ความเป็นชายที่ดูจะตื่นตัวตั้งแต่เริ่มสัมผัส
อาจเพราะเจ้าของร่างห่างจากเรื่องนี้มีนานหลายเดือนพอถูกสัมผัสจึงดูเหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งเคยทำ
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่อี้ชิงจะมาทำอะไรแบบนี้แต่เวลาเอาเข้าจริงก็ทำให้เขาคลั่งได้อย่างที่เสียงหวานพูด
ตอนมองเห็นปกติว่าตื่นเต้นแล้วแต่เมื่อถูกปิดตายิ่งสร้างทั้งความตื่นเต้นแล้วเร้าใจหลายๆเท่า
อี้ฟานไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าแม่กระต่ายช่างยั่วตรงหน้ากำลังจะทำอะไรกับร่างกายเขา
ร่างโปร่งขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งริมฝีปากนุ่มประกบจูบริมฝีปากอีกฝ่ายสอดแทรกลิ้นเข้าไปทักทายโพรงปากอุ่นที่เจ้าของแทบจะจูบตอบทันทีที่ลิ้นแตะสัมผัสกัน
มือหนาเข้าบีบเค้นกายหอมนิ่มอย่างหลงใหลคนถูกคลึงเค้นกายช่วยปลดกระดุมเสื้อจากเม็ดสุดท้ายไล่ไปถึงเม็ดแรก
“แฮ่ก..อะ..ค..คริส”
อี้ชิงเปล่งเสียงครางกระเส่าหลังถอนจุมพิตร้อน
เมื่อคนที่เคยอยู่ในอาณัติเขาเริ่มควบคุมไม่อยู่
ริมฝีปากร้อนชื้นจูบดูดซับต้นคอขาวปานราชสีห์กระหายเหยื่อแม้ยังถูกปิดตาไว้
ฝ่ามือบางพยายามดันอกแกร่งให้ใบหน้าออกห่างจากคอตน
คนที่ถูกบังคับให้ผละห่างเนื้อนวลหวานครางต่ำอย่างขัดใจ
พ่อเสือร้ายตั้งท่าจะเข้ากระโจนหาเหยื่ออีกครั้งแต่แม่กระต่ายกลับใช้นิ้วชี้ปิดกลั้นปากของเขากับต้นคอหอม
“ชู่ววว์...ไม่รีบสิครับที่รัก”
เอ่ยกระซิบให้อีกฝ่ายอดกลั้นความอยากกระหายเสียงแผ่วซ่าน
นิ้วที่เคยสกัดกั้นกลีบปากอุ่นเลื่อนลงจิ้มหยุดที่กลางอกก่อนค่อยๆดันร่างสูงให้นอนลงบนเตียงใหญ่
ริมฝีปากที่เพิ่งผละจากกันเข้าประกบหาอีกฝ่ายอีกครั้ง
จูบดูดดื่มซ้ำๆเร่งอารมณ์เพิ่มความรักไม่มีใครยอมผละจูบจากกันก่อน
สะโพกนิ่มเคลื่อนทับกลางกายตื่นตัวแผ่นหลังบางแอ่นโค้ง
โน้มหน้าลงจูบซับแผ่นอกกว้างเรียกเสียงครางอื้ออึงจากร่างใต้
ส่วนกลางกายถูกร่อนเร้าจากบั้นท้ายกลมกลึงมือหนาจับสะโพกผายเสียมั่นมือดั่งอดกลั้นความต้องการ
“อาาา..เลย์...” เสียงครางเส่าอย่างสุดทนจุดรอยยิ้มเล็กๆบนปากอิ่มอย่างผู้กำชัย
นิ้วเรียวกรีดไล้ตามความยาวของเนคไทด์ก่อนปลดพันธนาการที่ตนสร้างให้อีกคนได้เป็นอิสระในที่สุด
“เกมจบแล้ว....” กลีบปากอิ่มวาดยิ้มหวานจนลักยิ้มขึ้นข้างแก้ม
กายหอมนิ่มที่เคยเฝ้าคลอเคลียเรียกราชสีห์ในกายอี้ฟานให้ตื่นตัวจนคลั่งไคล้ผละห่างเตรียมเดินจาก
“เดี๋ยวสิ”
อี้ฟานรีบลุกขึ้นมาคว้าตัวแม่กระต่ายจอมซนมานั่งตัก
“คนแพ้ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องนะครับคริส”
คนชนะในเกมรักยกมือขึ้นกอบกุมแก้มสาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้งแต่ก็ถูกอี้ฟานดึงตัวให้ล้มลงไปนอนบนเตียงก่อนที่ร่างสูงจะพลิกขึ้นไปทาบทับคนรัก
“แต่ทำให้อารมณ์ค้างนี่ก็ไม่น่ารักเลยนะครับกระต่ายน้อย”
อี้ฟานที่ถึงจะถูกปรับแพ้แต่ใช่ว่าจะยอมแพ้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่
ยิ่งเมียรักมายั่วอารมณ์แกล้งกันขนาดนี้ใครทนให้ปล่อยไปได้ก็บ้าแล้ว
“ก็ได้...ถือว่าเป็นรางวัลให้คนที่ทำตัวดีละกัน”
อี้ชิงนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนแขนบางยกขึ้นโอบกระชับคอคนด้านบนให้โน้มหน้าลงมาลงมาประกบจูบ
เครื่องที่ร้อนระอุไม่จำเป็นต้องเล้าโลมในครั้งสองมือหยาบร้อนสอดเข้าไปลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มของคนใต้ล่าง
ก่อนจะผละจูบแล้วจัดการถอดเสื้อสเวตเตอร์ตัวอุ่นออกจากเนื้อกรุ่นหอม
เหยื่อเนื้อนุ่มที่ทนอดกลั้นในเมื่อครู่สิ้นสุดลงแล้วทุกตารางผืนผิวบนตัวขาวถูกราชสีห์ตัวร้ายลิ้มรสแทบไม่เหลือที่ว่างสร้างรอยรัก
ความหอมหวานในกายขาวที่ทำได้เพียงกกกอดทะนุถนอมมาเนิ่นนานเกิดความรู้สึกไม่รู้พอและจบสิ้น
ปราการปกปิดส่วนด้านล่างถูกอี้ฟานปลดพันธะพ้นเรือนกายของทั้งคู่ในเวลาต่อมา
นิ้วเรียวร้อนไล้วนช่องทางหลังก่อนค่อยสอดแทรกเข้าไปขยายความคุ้นชิน
“ค..คริส..อ่ะ..อ้ะ!!” กายโปร่งบิดเร่าตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อถูกเล้าโลมทั้งส่วนบนและล่าง
ดวงตาเคลือบหยาดน้ำหลุบมองศีรษะที่เคลื่อนไหวบนแผ่นอกส่วนเม็ดสีหวาน
จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองและสามนิ้วไม่ต้องถามว่าพวกเขาต้องการมากขนาดไหน
อี้ฟานรู้ว่าที่ร่างโปร่งรีบลุกเดินจากเพราะอารมณ์ที่ต้องการปลดปล่อยเกินจะควบคุมจนอยากหนีเข้าห้องน้ำ
และตัวเขาที่ไม่ได้กอดรักกายหอมนี่มานานนับตั้งแต่อี้ชิงท้องก็อยากจะกอดให้นานๆจึงยืดเวลาเพื่อเตรียมความพร้อม
จริงๆแล้วอี้ชิงต่างหากที่แพ้ไม่ใช่เขาเลยสักนิด...
“อื้อ...อ..อะ...เข้ามาซะทีสิ”
เสียงแหบหวานเอ่ยร้องขอ แม่กระต่ายช่างยั่วเมื่อครู่เหลือเพียงนกน้อยน่าสงสารรอให้เขามอบความอุ่น
เมื่ออีกคนขอมามีหรือจะไม่จัดให้ตามคำรีเควส
นิ้วที่เคยซุกซนในช่องทางอุ่นรัดถูกถอดถอนแล้วแทนที่ด้วยส่วนกลางกายที่ขยายพองพร้อมปลดปล่อย
“ฮ่ะ อ..อึก”
เปลือกตาปิดแน่นอย่างพยายามทำความคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมที่สอดแทรกเข้ามาในช่องทางจนคับแน่น
“ไหวรึเปล่า?” พอเห็นอี้ชิงหลับตาข่มความเจ็บคนที่ยังสอดใส่บนกายขาวจำต่อหยุดชะงักกาย
แล้วเอ่ยถามคนรักเสียงห่วงใย
“ถ้าบอกไม่แล้วจะหยุดมั้ยล่ะ?”
คำพูดเย้ายวนจากคนที่เคยนอนสั่นเป็นลูกนก ทำคนถูกย้อนอยากจะแกล้งให้หนักๆ
“อยากให้หยุดจริงหรอทูนหัว”
แกล้งถามกลับพร้อมขยับสอดใส่ท่อนเนื้อกลางตัวเข้าไปในกายนุ่ม
“อ๊ะ!!
คนบ้า..อ...อื้อ” คำด่าทอที่เตรียมจะพูดเอ่ยออกมาถูกปิดกลั้นด้วยจูบ
ก่อนที่แรงกระแทกกระทั้นในกายจะเริ่มปรับระดับรุนแรงขึ้น
“ไหน...เมื่อกี้ใครบอกให้หยุดเอ่ย”
อี้ฟานถอนจูบแล้วก้มหน้าลงไปกระซิบใกล้ใบหู เมื่อเห็นอีกคนกายระทวยอ่อนขยับตามแรงนำของเขา
มือบางตีไหล่ร่างแกร่งไปชุดใหญ่โทษฐานกล้าแกล้งเขา
แต่อี้ชิงก็มีสิทธิ์ทำได้เพียงเท่านั้นเพราะหลังจากนั้นทุกอย่างก็อยู่ในการควบคุมของอี้ฟานตลอดบทเพลงรัก
เรื่องในบ้านคนเป็นใหญ่คืออี้ชิง
แต่เรื่องบนเตียงอู๋อี้ฟานต้องเป็นใหญ่!
อ่านแล้วกลับไปเม้นให้ด้วยนะค่าบ(>/\<)
